Rengârenk çul – çaput bağlanıp iş, çocuk, eş dilenilen dilek ağaçlarının modern zamanlardaki hali bu parmaklıklar.

Partisine oy, konserine seyirci, filmine izleyici, lokantasına müşteri isteyen kimi dürüst kimi sahtekarın astığı afişlerin, duyuruların ev sahibi veya belediyenin temizlik işçileri tarafından sökülmesinden sonra kalan parçaları, parmaklıkları adeta dilek ağacına çevirmiş. Biraz uzaktan bakınca hepsi dilek ağaçlarına bağlanan renkli bez parçalarına benziyorlar.

Afişlerin sökülmesinden kalan parçaların simgelediği isteklerin artık takipçisi yok. Nasıl olsa seçimler bitti, konser geçen hafta düzenlendi, film vizyondan kalktı, lokanta devredildi. Tıpkı diğer modern zaman istekleri gibi, onlar da bir anda istendi, oldu veya olmadı, bitti…

Ama gidin bakın Anadolu’da bir dilek ağacına; üzerindeki onca yıldır bağlı bez parçalarının, isteklerin ağırlığından dalları yere eğilir. Çünkü hayata dair gerçek istekler asla zamana yenilmezler. Gerçekleşseler de gerçekleşmeseler de her zaman dilek ağacında yaşarlar.