Bir cami duvarının üzerinde ve minare gölgesinde bulunması insanı en fazla şaşırtacak şeylerden birisi de herhalde bir balon yumağıdır. En azından benim için öyle. Çünkü cami bana her zaman iki şeyi hatırlatır: Tanrı ve ölüm… Balon ise çocukluğun sembolüdür; çocuklar da hem Tanrı’dan hem ölümden muaftırlar.

Ama bir bayram namazı çıkışında beceriksiz baloncu, elindeki ipleri sağlam tutamayıp balonlarla minareyi aynı fotoğraf karesinde buluştururken, çocukluk da caminin kapısına dayanmış oldu.

Aslında balonlardan önce de çocukluk caminin içindeydi. Koca koca adamların içinde pek çok çocuk bayram sabahında gizlice camiye girmişti. Çünkü balon nasıl çocukluk demekse aslında ‘Bayram” demek de biraz ‘Çocuk’ demekti. Boşuna “Bayram çocuklara bayram” demiyorlardı. O yüzden her bayram sohbetinin anahtar cümlesiydi, “Nerde bizim çocukluğumuzdaki bayramlar…”

Hocanın tektip vaazını dinlerken, pek çok adam da kendi çocukluğundaki bayramları, bayram sabahlarını düşünüyordu. İçlerindeki çocuklar kıpırdanıp büyümüş hallerini dürterken, adamlar da günahları kadar çocukluklarını, ‘o zamanki bayramları’ düşünüyorlardı. Ve belki de bazılarının aklına babaları ile gittikleri bayram namazları geliyordu.

Bir iki el uzandı önce, sonra bir sopa bulundu, balonlar indirildi, baloncuya teslim edildi. Bu kısa süreli ve uçucu ama bir o kadar da renkli sahne bitince, 3-4 adam balon almak için harekete geçti. Kimisi elinde tutarak, kimisi bileğine bağlayarak ama hepsi çocukluklarındaki gibi gülerek evlerinin yolunu tuttu.

İşte çocuğuna balon alıp gülerek evine giden 3-4 adam, o bayram sabahında babasını en çok özleyen adamlardı…