Duvardan bağıran bir ölüm

Ölümünün 17. Yıldönümü’nde Metin Göktepe’yi ve “Şüpheli” ölümleri bir kez daha hatırlamak, unutmamak için…

Binalar bazen yavaş yavaş ölür. İlk önce insanlar gider, terk edilir binalar. Sonra birileri camlarını, kapılarını söker. Boyaları dökülür. Demirleri paslanır. Bir gün ise artık binanın yerinde sadece boş bir arsa olduğunu fark edersiniz.

Bazen de bir anda ölür binalar. Bir yangında, bir depremde ölür. Gözlerinizin önünde kül olabilir veya toprak yığınına dönebilir.

Her halükarda bir şahidi vardır binaların ölümünün. Ben de bu binanın ölümüne şahitlik edenlerdenim. İstanbul Galata’da, Serdar-ı Ekrem Çıkmazı’ndaki güzelim binanın önünden her iki – üç ayda bir geçtiğimde, biraz daha çöktüğünü, döküldüğünü, öldüğünü görüyorum.

Ama binanın zemin katında, camsız iki pencerenin arasına bir grafitti olarak çizilen Abdurrahman Sözen nasıl öldü? Grafittinin altında “Ben Abdurrahman Sözen, karakolda öldürüldüm” yazıyor. Gazete haberlerine, resmi kayıtlara göre ise bir “Karakolda intihar” vakası. En fazla, “Karakolda şüpheli ölüm” diye yazanlar var.

Tanık yok, kayıt yok. Bu ülkenin bir evinde Abdurrahman Sözen için bitmeyen bir kanama yıllardır sürerken, bu ölen bina da kendi ölümünü bir kenara bırakıp Sözen için bağırıyor, kanıyor. Bu bina son nefesini vermeden önce, “Ben ölüyorum ve siz görüyorsunuz. Peki Abdurrahman Sözen nasıl öldü? Kim biliyor? Bu ölümün tanığı kim?” diye soruyor.

Siz de ölen taşlardan yükselen bu çığlığı duyun istedim. Hatta gözünüzden kaçmasın diye duvardaki grafittiyi büyütüp, çerçevenin bir de sağ alt köşesine yerleştirdim.

Çünkü hiçbir hayat gözden kaçacak kadar değersiz değildir.

Artık hepiniz, bu grafitiyi gördüğünüz andan itibaren şüphe duyduğunuz için şüpheli bir ölümün tanığısınız.

Binayı bırakın, Abdurrahman Sözen’e bakın!